کد مطلب:3268 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

خستگي ، بي حوصله بودن، مال دوستي و مشغول به دنيا شدن ناشي از چيست؟

خستگي و بي حوصلگي علل مختلفي مي تواند داشته باشد، كه مهم ترين آن ها عبارتند از:

1 - افسردگي: يكي از آثار افسردگي ، بي حوصلگي و احساس خستگي است كه در اين صورت بايد در رفع افسردگي اقدام عملي صورت گيرد. انسان افسرده، انگيزه اي براي فعاليت و تلاش نمي بيند و يأس و نااميدي، قدرت حركت و پويايي را از او سلب مي كند.

2 - بي نظمي: در مواردي انسان به دليل فقدان برنامه و بي نظمي دچار سردرگمي و بي حوصله گي مي شود.

3 - يكنواخت كار كردن: عدم تنوع در زندگي و از تفريح و ورزش و برنامه هاي شادي بخش استفاده نكردن، موجب مي شود انسان از كار خود لذت نبرد و احساس خستگي نمايد.

4 - شكست هاي پي در پي: در مواردي انسان چون خود را شكست خورده مي بيند، احساس خستگي مي كند.

5 - سستي اراده: گاهي انسان ، با وجود اين كه طرح و برنامه و هدف دارد، به دليل عدم اعتماد به نفس و تزلزل در اراده نمي تواند در راستاي برنامه از قبل تعيين شدة خود قدمي بردارد و يا در بين راه احساس خستگي مي كند و از ادامه باز مي ماند. عدم توجه به توانايي ها و استعدادها، خود كم بيني و داشتن افكار منفي در ايجاد كم حوصلگي نقش مؤثر دارد.

اما دلبستگي به دنيا، به بينش انسان دربارة دنيا بر مي گردد. كسي كه زندگي را منحصر به دنيا بداند و به زندگي جاودانه آخرت معتقد بنا شد و به رابطه دنيا و آخرت كه رابطة راه و مقصد يا وسيله و هدف است، توجه نكند، بيش از حد به دنيا دل مي بندد اما اگر بفهمد دنيا جاي ماندن نيست، بلكه ماهيت آن گذرا است ، ديگر به دنيا دل نمي بندد. قرآن مجيد مي فرمايد: آن ها تنها ظاهري از زندگي دنيا را مي دانند و از آخرت غافل اند.(1)

حضرت امام جعفر صادق (ع) مي فرمايد: اگر دنيا فاني است، پس دلبستگي و اعتماد به آن براي چيست؟

البته گاهي انسان حقيقت دنيا را مي شناسد، ولي غفلت مي كند و برخلاف علم خود عمل مي كند بنابراين غفلت از خود و اين كه براي چه آمده و به كجا مي رود و غفلت از حقيقت دنيا كه جز سراي گذرا و مجازي بيش نيست، انسان را وابسته دنيا و مشغول به آن مي كند.

پي نوشت ها :

1 - روم (30) آيه 7.

2 - بحارالانوار، ج70، ص 88.